Het was een titel waar ik het niet direct warm van kreeg. Iets te zoetsappig. Maar hij paste uitstekend bij een boek dat ik met plezier gelezen heb en dat helemaal niet zo zoetsappig bleek, maar eerder bitterzoet.
Het boek speelt zich af in het Ibiza van de jaren zeventig, waar Sue opgroeit in een hippiecommune. Ultieme vrijheid, maar geen liefdevolle begrenzing of een doel in het leven. In de verhaallijn van Sue blikt ze als volwassene terug op haar kinderjaren. Deze lijn wordt afgewisseld met een verhaallijn in de jaren zeventig waarin haar moeder Anna als hippie het leven verkent, maar ondertussen nergens verantwoordelijkheid voor neemt.
Anna en Sue verlaten overhaast Ibiza en Sue probeert te reconstrueren waarom. Als ze als volwassene weer terugkomt op het eiland heeft de toeristenindustrie genadeloos toegeslagen en het eens slangenloze eiland is ook dat niet meer.
Het boek leest als een trein, maar het is niet alleen een mooi verhaal. Je kunt er meer in vinden en je stelt beslist een aantal vragen tijdens het lezen.
