'Alleen met de goden' - Alex Boogers

Ik moest er nog best even tegenaan om dit boek binnen die week te lezen, met z'n 519 bladzijden is het een forse roman, maar het is gelukt! 

Mijn man probeerde me al langer aan dit boek te krijgen.
Hij vond het ontzettend mooi.
Dat maakte mij een beetje huiverig, want vaak verschilt onze leessmaak behoorlijk.
Hij houdt van realistische boeken, op het rauwe af, terwijl ik stiekem het liefst een feelgood-boek lees, of een verhaal waarin net iets onwaarschijnlijks zit, 'De komst van Joachim Stiller' of 'De kellner en de levenden' vind ik daar wel mooie voorbeelden van.
Toch greep dit boek me wel, terwijl het beslist rauw was en absoluut realistisch. 

Volgens Lezen voor de lijst (klik) is 'Alleen met de goden' een boek dat veel jongeren aantrekt. De korte inhoud die op de site staat: 

De vader van de elfjarige Aaron Bachman slaat op een avond een man neer en wordt voor moord wordt veroordeeld. Vanaf dat moment is Aaron overgeleverd aan zijn kettingrokende en scheldende moeder, die haar handen vol heeft aan haar eigen ongeluk. Door de schulden die Aarons vader achterlaat, is er nauwelijks geld om te eten. Aaron moet het in zijn eentje zien te redden. Gelukkig zijn er een paar mensen in zijn leven die zien dat hij iemand is en die in hem geloven. Bijvoorbeeld Aarons vrienden (die allemaal ook zo hun eigen problemen hebben), zijn onhandige opa en kickbokstrainer Art. Hij helpt Aaron op weg en leert hem hoe hij moet knokken voor wat hij waard is; niet alleen in de ring, maar ook daarbuiten.

Aaron Bachman is het vleesgeworden dubbeltje dat met alle kracht die hij in zich heeft, probeert een kwartje te worden.

"It is said the warrior's is the twofold Way of pen and sword, and he should have a taste for both Ways" - Minamoto Musashi. 

Dit motto van deel 2 van het boek is het verhaal in een notendop. Elk deel heeft overigens een motto van een schrijver waarmee de hoofdpersoon zich identificeert, het is leuk om even uit te zoeken waar het precies op slaat. 
Dit motto van Musashi is trouwens ook het motto van het boek 'Joe Speedboot' van Tommy Wieringa en ook in dat boek komt de combinatie vechten en schrijven sterk naar voren. Ik vind het mooi gedaan, het is niet te ingewikkeld, maar als lezer kun je wel stukjes in het boek ontdekken. Wanneer de titel in het boek uitgelegd wordt, komen verschillende thema's in dit boek sterk naar voren. Eenzaamheid en de kunst. 

Mijn man is een mooiezinnenlezer. 
Hij kan enorm genieten van langere zinnen waarin iets tot in detail beschreven wordt. 
Ik heb dat minder, ik ben een verhalenlezer en van een goed plot word ik erg blij. 
In dit boek zitten vooral die mooie zinnen, erg veel mooie zinnen, en naar mijn smaak geregeld iets te veel mooie zinnen voor wat er nu feitelijk gebeurt. Dit boek had voor mij ook de helft van de lengte kunnen hebben en was dan nog steeds mooi geweest, maar wat meer to the point. 
Veel in het plot is voorspelbaar, het is bijvoorbeeld nogal logisch wie de man is die Aarons vader neerslaat.

Maar het was een leuke leeservaring. 
Het is maar goed dat opa Aaron Bachman / Alex Boogers de typemachine stuurde. 
Terecht dat hij een schrijver werd! 

Een mooi artikel over dit boek verscheen in Vrij Nederland (klik).